Benoit Delbecq heeft alweer een nieuw album uit, na het solo album “The weight of light” uit februari van dit jaar is er nu “Gentle Ghosts” van de Benoit Delbecq 4, een supergroep met behalve Parijzenaar Delbecq de Amerikanen Mark Turner (tenorsax), John Hébert (contrabas) en Gerald Cleaver (drums). De oprichting van dit gezelschap voert ons terug naar november 2003, enkele jaren nadat pianist Ethan Iverson het werk van Delbecq had laten horen aan Mark Turner waarna deze zich aansloot bij de Delbecq Unit, een kwintet met Oene van Geel, Mark Helias en Emile Biayenda, de groep nam het album “Phonetics” op voor het label Songlines. Het album werd uitgeroepen tot Choc de l’année 2004 door Jazz’man.

In 2008 was het de jonge en veel gevraagde bassist John Hébert uit New York, een fan van het werk van Delbecq die voorstelde een nieuw trio te vormen met Delbecq en drummer Gerald Cleaver. Het trio nam twee goed ontvangen albums op voor Cleanfeed, “Spiritual Lover (2010) en Floodstage (2014). De Delbecq 4 verenigt Turner en Delbecq samen met Hébert en Cleaver uit het trio en een supergroep was geboren. In 2018 kwam hun debuutalbum uit, “Spots on Stripes”, evenals dat album werd ook “Gentle Ghosts” in een dag opgenomen, dat ze net een uitgebreide tournee achter de rug hadden, droeg daar zeker aan bij.

Op “Gentle Ghosts” gebruikt Delbecq een vorm van elektronica, hij kan rechtstreeks in real time de microfoons van iedere muzikant en soms het hele quartet mixen, hij noemt dit “post-radiophonic”. Deze subtiele lagen van het opgenomen akoestische geluid voegen in een miniatuurvorm iets toe aan de oorspronkelijke muziek, eerlijk gezegd viel het mij niet echt op bij de eerste beluistering. Wat wel opvalt is de bijzondere werkwijze van Delbecq hetgeen ook wel te maken zal hebben met zijn eigenzinnige manier van componeren middels cirkels en calligrammen, dit en zijn belangstelling voor architectuur zorgen voor een bijzonder innovatief geluid van dit quartet. De wat hoekige constructies doen denken aan het werk van Thelonius Monk (vooral in Anamorphoses).

Vervreemdend zijn ook de klanken in “Chemin sur le crest”, wat wel leidt tot bijzonder intrigerende muziek. Het titelnummer “Gentle Ghosts” begint met een lome, lang gerekte solo van Delbecq waarna de rest invalt, gezien de rust die het nummer uitstraalt gaat het inderdaad om aardige geesten. “Strange Loop” speelt zich ook af in rustig vaarwater maar de onderhuidse spanning is volop aanwezig. Ook het nummer “Stereo Fields” zit vol spanning met ingehouden solo’s van Turner en Hébert. Het album wordt afgesloten met het lyrische “Havn” met subtiel spel van Delbecq en Turner. Een bijzonder fraai album met knappe muziek.

Jan van Leersum.